مطابقت معماری با محیط طبیعی یکی از عوامل مهم و تاثیر گذار در آسایش زندگی افراد می باشد. بنابراین خانه ها باید به نحوی ساخته می شدند که بتوانند در شرایط نا مساعد اقلیمی به خوبی مقابله کنند و از انرژی های طبیعی بهره مند شوند و علاوه بر آن ها قادر باشند سالیان سال پایدار باقی بمانند.

در شهر بندر عباس خانه ها در ارتفاع بالاتری از سطح زمین ساخته می شدند تا از نفوذ بیشتر رطوبت جلوگیری کنند.

برای تهویه و خنک کردن هوای داخل خانه ها از راهروها و بادگیرها استفاده می کردند. بادگیرها در شکل و اندازه های مختلف بر فراز آخرین طبقه استوار می شدند.

سقف بناهای قدیمی با حصیرهای بافته شده از برگ درخت خرما و نی با پوشش کاه گل ساخته می شدند.

معمولا حیاط در قسمت مرکزی ساختمان قرار گرفته و اتاق ها دور تا دور حیاط را محصور می کردند.

در اتاق خانه های قدیمی پنجره های مشبک زیادی وجود داشت که برای تهویه هوا مورد استفاده قرار می گرفتند. این اتاق ها با ارتفاع بلند و در پشت ایوان های ستون دار ساخته می شدند تا اشعه سوزان آفتاب در فصول گرما مستقیما به داخل خانه نتابد و هوا به خوبی در آن جریان داشته باشد.

درها را معمولا از چوب سی رسم یا کهور می ساختند زیرا این نوع چوب مقاومت فراوانی در برابر رطوبت و حرارت داشتند.

همه دیوار ساختمان ها به صورت ضخیم و قطور و از مواد و مصالحی مانند سنگ و گچ ساخته می شدند تا از نفوذ گرمای شدید جلوگیری کنند و در برابر باران های سیل آسا مستحکم باشند.

تمام این راهکارها برای این بوده است تا بخش عمده ای از ساختمان در برابر گرمای طاقت فرسای آن جا، خنک و قابل زیست نماید.